Vrijspreker: Het Overton venster schuift, wat kun je daar aan zien?

Opperdienaar: Het Overton window is een beschrijving van de verschuiving van wat je hoort te denken en vinden. Het is als een venster waardoor de onderdaan naar de wereld kijkt om zijn mening te vormen. Omdat het venster verschuift, verandert zijn mening ongemerkt. Het verschuiven van het venster gebeurt doordat radicale mensen, extreme standpunten in nemen zoals "net zero" of "2 vogelpoepjes aan stikstof uitstoot per jaar per voetbalveld" of "er zijn 63 geslachten" maar nooit "belasting is roof". Deze laatste groep radicalen zwakt zijn boodschap altijd af om duidelijk te maken dat ze aan het verliezen zijn. De winnende radicalen maken daar veel heisa bij (trekken een pak van een kip aan en springen onder veel media aandacht door de KFC) en dan denkt de onderdaan "ik moet een beetje opschuiven om in het veilige midden te zitten". Argumenten helpen niet bij de onderdaan, hij middelt het standpunt van zijn omgeving uit en dat is en. De radicalen zorgen dat dit zwaartepunt opschuift.

Vrijspreker: U denkt dat er 2 speciale categorieën mensen zijn die bijzonder veel gevaar lopen als de roverheid helemaal ontspoort. Wie zijn dat?

Opperdienaar: Rijke mannen denken dat ze de overheid naar hun hand kunnen zetten met geld. Mooie vrouwen denken vaak ook dat ze onschendbaar zijn. Ik denk dan aan de zakelijke sponsors van Hitler (bv. Fritz Thyssen) die waarschijnlijk dachten: Mooi, tenminste geen communist en als je hem een beetje geld geeft, doet hij wat je zegt. Maar dit is slechts waar totdat de heerser zoveel macht heeft dat hij het geld van de rijke zakenmensen niet meer nodig heeft. Hij kan dan pakken wat hij wil en heeft geen vrijwillige bijdragen meer nodig. Net zo als hij de bruinhemden aan de kant schoof toen hij ze niet meer nodig had. Ik denk dat dit het geval is met alle politici van alle  tijden. Nu denken ze bij Pfizer nog: "Handig zo'n overheid, geen aansprakelijkheid, verplichtte product afname, maar dat kan omkeren. De pandemie wetten zijn er, het geld van Pfizer kan zo weer geconfisqueerd worden door het media een ander deuntje te laten spelen. 

Vrijspreker: U heeft een verband gelegd, wat is dat?

Opperdienaar: Ja, iemand die zijn hand ophoudt bij een ander voelt zich uiteindelijk altijd uitgebuit. Dat is niet alleen als het onder dwang gebeurt. Bij dwang is het raarder, omdat degene die zijn hand ophoudt, feitelijk een uitbuiter is, maar zich toch uitgebuit voelt. Als er geen dwang plaats vindt, lijkt het echter ook onvermijdelijk. Pas als je waarde levert en er waarde voor ontvangt, is het duurzaam en blijft het goed voelen. Maar zelfs werknemers in bedrijven die eigenlijk overbetaald krijgen, voelen zich uiteindelijk uitgebuit. Dat gebeurt meestal onder dwang van de overheid, zoals bij vakbonden, maar ook mensen die door historische redenen overbetaald worden, zullen nooit overlopen van dankbaarheid, maar eerder ontevreden worden en zich uitgebuit voelen.

Vrijspreker: Kinderen krijgen op school een cursus kritisch denken om ze tegen desinformatie te beschermen.

Opperdienaar: Een heerser geeft zijn onderdanen natuurlijk nooit de opleiding om desinformatie en propaganda te herkennen. 

Wat een heerser doet is juist zorgen dat de informatie die hem uit het zadel kan werpen door de onderdaan als desinformatie wordt herkend. Daar moet je vroeg mee beginnen, op scholen dus. De lijn die men daar in lijkt te volgen is "Juiste informatie herken je aan bronnen met autoriteit." Een bron zonder instituut achter zich, is desinformatie. Hoe onweerlegbaar de feiten ook zijn en hoe consistent de verbanden. De geïndoctrineerde onderdaan is onverbiddelijk: Geen instituut en je kan weggewuifd worden. Of zoals in Twitter parlance gezegd wordt: "haha wijsneus, waar is je laboratorium?"

Vrijspreker: U ziet wel eens dat er met irrationaliteit trots als statussymbool geparadeerd wordt. Waarom is dat?

Opperdienaar: Vroeger had ik een leraar Nederlands en die was er trots op dat hij niets van rekenen snapte. Hij bevond zich op het hogere vlak van de literatuur en dat hij niets van die beta onzin als rekenen begreep versterkte dit beeld alleen maar dacht hij. Een beetje zoals mannen die er trots op zijn dat ze niet weten hoe de wasmachine werkt of hoe ze een ei moeten koken. In hun optiek maakt dat hen extra man. Ze zijn zo mannelijk dat er een vrouw is die het graag voor ze doet.