Alledaags geweld
Onlangs moest mijn moeder worden opgenomen in een verzorgingstehuis omdat het te gevaarlijk werd om haar thuis te laten verblijven met thuiszorg. In een verzorgingstehuis kunnen ze toch zorg bieden die kan voorkomen dat ze zichzelf letsel toebrengt. Daar is ze veilig, 24 uur per dag iemand aanwezig denk je dan.
Donderdag kwam het bericht dat ze gevallen was. Een grote buil op haar hoofd, haar neus beschadigd een blauw oog en een zere nek.
Zaterdagochtend was ze weer uit bed gevallen.
Op de suggestie of er geen bedhek geplaatst kon worden, zodat ze er niet meer uit kon vallen, werd ons verteld dat dit wettelijk verboden was. Dit omdat het om vrijheidsberoving ging. Waarschijnlijk gaat het om de wet zorg en dwang. Dus als het verzorgingstehuis zich niet aan die wet houdt, dan worden ze waarschijnlijk beboet, als ze die boete niet betalen, worden ze van hun vrijheid beroofd. Omdat de overheid zo bezorgd is om vrijheidsberoving, dreigt deze met vrijheidsberoving.
Slachtofferrol
Vrijspreker: Als de mythe is dat de heersers van het geweldsmonopolie het opnemen voor zwakkeren, wat gebeurt er dan?
Opperdienaar: Er ontstaat een wedstrijd om de machthebbers te beïnvloeden door het grootste slachtoffer te zijn. Iedereen probeert aan de weg te timmeren als de grootste verdrukte die recht heeft op een helpende hand van de geweldsmonopolisten. De weg naar macht is zwakte, geheel in Orwelliaanse omkeer stijl. Het zelfbeeld van de onderdaan zit in een race naar de bodem, die van de heersers in een race naar de top. De 99% ongelijkheid maar dan in zelfbeeld. Het begon met arbeiders tegen de kapitalisten en daarna volgenden de feministen, zwarten, homoseksuelen, lesbiennes, transseksuelen, de onderdanen zijn in gevecht met elkaar om de grootste tobber te zijn.
Zelfs de moslimterroristen zitten in dezelfde val. Jihadfluisteraar, psychoanalist en terrorismedeskundige David Kenning zei:
Eigendom en Vrijheid Gemeenschap
Vrijspreker: U sprak met een andere heerscher, Vit Jedlicka, de president van Liberland.
Opperdienaar: Ja, gezellig als heersers onder elkaar op de Property and Freedom Society bijeenkomst in Bodrum, Turkije.
Vit ontdekte een eiland in de Donau tussen Servië en Kroatië van 7 vierkante kilometer dat door geen enkele overheid geclaimd werd. Hij besloot er Liberland te vestigen. Dit is een landje waar je geen belasting hoeft te betalen en niet gereguleerd wordt.
Vrijspreker: Wel een heel soort andere heerscher dan U
Opperdienaar: Ja, twee verschillende opvattingen van heersen. De positieve kant is dat zich al 200.000 mensen hebben aangemeld om het burgerschap van Liberland te verkrijgen, waaronder vele Egyptenaren. Hoewel het eilandje jarenlang genegeerd werd door zowel de Servische als Kroatische overheid, heeft de publiciteit rond Liberland er toe geleid dat de Kroatische overheid het eiland nu met 4 patrouilleboten in de gaten houdt.
Vluchtelingenstroom
Vrijspreker: Er is in libertarische kringen nogal wat te doen over moslim immigranten. Iedereen is het er over eens dat in een vrije samenleving verhuizen moet mogen. Maar sommigen zeggen dat je geen socialisten of uitkeringstrekkers moet binnenhalen zolang er een verzorgingsstaat/democratie is. Anderen zeggen dat de staat nooit recht heeft mensen uit te sluiten van grond waar ze geen eigenaar van zijn. Hoe staat de Opperdienaar hier in?
Opperdienaar: Ik vraag me af hoe je kunt bepalen wat grotere socialisten zijn: De mensen die uit Syrië, Libië or Irak vertrekken omdat ze de staat en de gevechten er niet meer kunnen uitstaan of de autochtonen die in Nederland blijven omdat ze het allemaal wel best vinden? Het kan natuurlijk dat de overheid de nieuwkomers hier in een kamp neer zet zoals asielzoekers in Duitsland die liefdevol worden opgevangen in voormalig concentratiekamp Dachau. Als deze mensen niet mogen werken, kan dat wel voor wat problemen gaan zorgen.
Amoede als keuze
Vrijspreker: Hoe is het mogelijk om mensen uit te buiten zonder dat ze het door hebben?
Opperdienaar: Ik had ooit een oom en die had nooit kinderen gehad en behoorlijk carrière gemaakt. Hij had ook de oorlog nog mee gemaakt en was voorzichtig met uitgeven. Daarom had hij een hoop geld op de bank verzameld. Bij zijn dood ging al dat geld naar de belasting. Aangezien hij een groot deel van zijn leven voor de overheid gewerkt had, was dit een goede deal voor iedereen. De overheid kon hem royaal betalen, maar kreeg het ongebruikt weer terug na zijn overlijden. Mijn oom had een groot deel van zijn leven het idee dat hij rijk was.
Vrijspreker: Dus als iedereen in dienst is van de staat en ze krijgen veel betaald, maar geven het om wat voor reden dan ook nauwelijks uit, dan kun je ze uitbuiten zonder dat ze het door hebben?
Poeparm
Vrijspreker: In een vrije samenleving is het overduidelijk wie er voor de onvrijwillige armen zou zorgen voor zo ver die er nog zijn; donateurs. Bij een situatie waarbij de onderdanen hun geld via heersers naar de armen moeten sturen, is het veel minder duidelijk wie er voor die armen zorgt.
Opperdienaar: Niemand hoeft zich zorgen te maken over de armen, die kunnen prima voor zichzelf zorgen. Ik sprak naast de president van Liberland ook een Chinese dame op het congres dat ik vorige week bezocht. Die groeide op in Tianjin, de noordelijke havenstad in China waar laatst de enorme explosie plaats vond. Ze vertelde hoe de armen voor zichzelf zorgden. Dit alles zonder een door gierige burgers democratisch gekozen representatieve overheid.
De communicatie van conclusies
Vrijspreker: U vindt het niet slim voor libertariërs om conclusies te communiceren. Waarom is dat?
Opperdienaar: Veel mensen proeven een conclusie in hun brein alsof het een nieuw gerecht is. Als het een ongemakkelijk gevoel geeft, dan besluiten ze dat deze conclusie niet klopt. Wat de boer niet kent, dat vreet hij niet. Als het lekker naar binnen glijdt, dan was de conclusie juist. Er wordt niet gekeken of de feiten kloppen of dat de logica onberispelijk is. Het werkt zelfs andersom weten we sinds "Thinking fast and slow", het gevoel bepaalt eerst of de conclusie waar of onwaar is, de redenering waarom dat zo is wordt er later bij verzonnen.
Vaak werkt de conclusie zo'n verhit gevoel op dat het rationele brein grote moeite heeft om normaal te functioneren. Er worden eenvoudig correlatie causatie fouten gemaakt om naar de gevoelsconclusie toe te werken.
