Vrijspreker: Kinderen krijgen op school een cursus kritisch denken om ze tegen desinformatie te beschermen.

Opperdienaar: Een heerser geeft zijn onderdanen natuurlijk nooit de opleiding om desinformatie en propaganda te herkennen. 

Wat een heerser doet is juist zorgen dat de informatie die hem uit het zadel kan werpen door de onderdaan als desinformatie wordt herkend. Daar moet je vroeg mee beginnen, op scholen dus. De lijn die men daar in lijkt te volgen is "Juiste informatie herken je aan bronnen met autoriteit." Een bron zonder instituut achter zich, is desinformatie. Hoe onweerlegbaar de feiten ook zijn en hoe consistent de verbanden. De geïndoctrineerde onderdaan is onverbiddelijk: Geen instituut en je kan weggewuifd worden. Of zoals in Twitter parlance gezegd wordt: "haha wijsneus, waar is je laboratorium?"

Vrijspreker: De obligatiemarkten voorspellen dat er in in het vierde kwartaal iets gebeurt waardoor de rente omlaag verlaagd gaat worden. De centrale bankiers spreken echter streng en beweren dat ze de rente een tijd hoog gaan houden. Wie heeft er gelijk?

Opperdienaar: Altijd als de centrale bankiers de geldgroei van de afgelopen tijd op denken te gaan dweilen, komt er spontaan ellende uit de lucht vallen die zorgt dat het niet alleen uitgesteld moet worden, maar die zelfs zorgt dat er een hoop geld bijgedrukt moet worden. Vlak voor de pandemie ging de rente eindelijk omhoog, pats boem, kon gelijk weer naar 0. Nu denken de markten dat de rente in Q4 omlaag gaat, er is zelfs een kleine kans dat het al in juni gaat gebeuren. Centrale bankiers zweren bij hun standvastigheid om het geld op te dweilen. Maar ja, die zweerden ooit ook bij hoog en laag dat ze de goudstandaard niet los gingen laten. 

Vrijspreker: Het Overton venster schuift, wat kun je daar aan zien?

Opperdienaar: Het Overton window is een beschrijving van de verschuiving van wat je hoort te denken en vinden. Het is als een venster waardoor de onderdaan naar de wereld kijkt om zijn mening te vormen. Omdat het venster verschuift, verandert zijn mening ongemerkt. Het verschuiven van het venster gebeurt doordat radicale mensen, extreme standpunten in nemen zoals "net zero" of "2 vogelpoepjes aan stikstof uitstoot per jaar per voetbalveld" of "er zijn 63 geslachten" maar nooit "belasting is roof". Deze laatste groep radicalen zwakt zijn boodschap altijd af om duidelijk te maken dat ze aan het verliezen zijn. De winnende radicalen maken daar veel heisa bij (trekken een pak van een kip aan en springen onder veel media aandacht door de KFC) en dan denkt de onderdaan "ik moet een beetje opschuiven om in het veilige midden te zitten". Argumenten helpen niet bij de onderdaan, hij middelt het standpunt van zijn omgeving uit en dat is en. De radicalen zorgen dat dit zwaartepunt opschuift.

Vrijspreker: U denkt dat er 2 speciale categorieën mensen zijn die bijzonder veel gevaar lopen als de roverheid helemaal ontspoort. Wie zijn dat?

Opperdienaar: Rijke mannen denken dat ze de overheid naar hun hand kunnen zetten met geld. Mooie vrouwen denken vaak ook dat ze onschendbaar zijn. Ik denk dan aan de zakelijke sponsors van Hitler (bv. Fritz Thyssen) die waarschijnlijk dachten: Mooi, tenminste geen communist en als je hem een beetje geld geeft, doet hij wat je zegt. Maar dit is slechts waar totdat de heerser zoveel macht heeft dat hij het geld van de rijke zakenmensen niet meer nodig heeft. Hij kan dan pakken wat hij wil en heeft geen vrijwillige bijdragen meer nodig. Net zo als hij de bruinhemden aan de kant schoof toen hij ze niet meer nodig had. Ik denk dat dit het geval is met alle politici van alle  tijden. Nu denken ze bij Pfizer nog: "Handig zo'n overheid, geen aansprakelijkheid, verplichtte product afname, maar dat kan omkeren. De pandemie wetten zijn er, het geld van Pfizer kan zo weer geconfisqueerd worden door het media een ander deuntje te laten spelen. 

Vrijspreker: U heeft een verband gelegd, wat is dat?

Opperdienaar: Ja, iemand die zijn hand ophoudt bij een ander voelt zich uiteindelijk altijd uitgebuit. Dat is niet alleen als het onder dwang gebeurt. Bij dwang is het raarder, omdat degene die zijn hand ophoudt, feitelijk een uitbuiter is, maar zich toch uitgebuit voelt. Als er geen dwang plaats vindt, lijkt het echter ook onvermijdelijk. Pas als je waarde levert en er waarde voor ontvangt, is het duurzaam en blijft het goed voelen. Maar zelfs werknemers in bedrijven die eigenlijk overbetaald krijgen, voelen zich uiteindelijk uitgebuit. Dat gebeurt meestal onder dwang van de overheid, zoals bij vakbonden, maar ook mensen die door historische redenen overbetaald worden, zullen nooit overlopen van dankbaarheid, maar eerder ontevreden worden en zich uitgebuit voelen.

Je ziet het ook het ook met mensen die een hoop geld erven, ze voelen dat ze het niet verdiend hebben en ontsporen vaak.

Bij ontwikkelingshulp zie je het ook gebeuren, er komt zelden iets goeds van. Ik hoorde ooit het verhaal van iemand die naar centraal Amerika was gegaan om daar ecologische weldoenerij te gaan doen. Tot zijn verrassing werd zijn soort er gehaat, omdat het hun lokale ontwikkeling tegenhield. 

Vrijspreker: Is het ook zo dat iemand die anderen steunt, zich uiteindelijk uitbuiter voelt?

Opperdienaar: Je zou haast zeggen dat dit symmetrisch moet zijn. Misschien dat je het hier moet zoeken in een interview met het NRC: 

'Ik verdien zo veel geld, het is niet eerlijk’, zegt Robert Van der Wallen' .

Natuurlijk is het gedeeltelijk pronken. Net zo als vrouwen die klagen dat ze zo aantrekkelijk zijn dat ze de mannen niet van het lijf kunnen slaan of mensen die ongevraagd over hun jetlag klagen an een luxe vakantie. Allemaal slachtoffers met een knipoog. Maar het staat niet op zich. Warren Buffet en vele andere superrijken, hebben gelijksoortige uitspraken gedaan. Ik ken eigenlijk alleen Elon Musk die daarover zei: "Boven een bepaald bedrag nodig om in luxe te leven, gaat het eigenlijk alleen om kapitaal allocatie." Wie kan de beste projecten financieren om aan vraag uit de samenleving te voldoen? Dat is zelden de roverheid. Die zorgen immers via dwang dat mensen hogere waarden niet kunnen realiseren en zich onder dwang op lagere waarden moeten richten. Een gedwongene voelt zich per definitie minder gelukkig, hoe zeer de roverheid ook pronkt met een brug gebouwd van gestolen geld dat anders misschien was ingezet voor bijvoorbeeld een ziekenhuis of een energiecentrale. 

Natuurlijk houdt de roverheid enquetes waar uit moet blijken hoe veel mensen het eens zijn met de energietransitie, uit het feit dat ze diezelfde ondervraagden moet dwingen het te bekostigen, blijkt het tegendeel. Hoeveel mensen zijn niet overtuigd dat dienstplichtigen dapper voor hun land vechten?

Vrijspreker: Geldt het ook voor mensen in de roverheid?

Opperdienaar: Ik denk het wel, uiteindelijk voelen die zich slachtoffer, ze kunnen bijvoorbeeld niet tegen de corporaties op (die geen leger, rechtsmonopolie en propaganda arm hebben). Je ziet soms hoe eenvoudig het springen van dader rol naar slachtoffer rol gaat. Het werd duidelijk bij de BLM protesten. Denk aan Kyle Rittenhouse, die een aantal van zijn belagers neerschoot. Hoe snel veranderden de daders niet in slachtoffers? Denk ook aan de recentelijke schietpartij op een christelijke school door een transgender. Veel van deze mensen denken dat ze vervolgd worden en kennelijk kan je dan een school overhoop schieten uit zelfverdediging. De president maakt in zijn eerste toespraak daarna grapjes over ijsjes. 

De succesvolste tirannen gaan gecamoufleerd als slachtoffer. De Fabian Society (van de Fabian socialists) heeft zelfs een wolf in schaapskleren als embleem.